Понекогаш мислам на умрените.
И ќе ми каже: ајде сега, радувај се на животот, дете, сопруг, дом, радости!
Па нели кога губиме некој утешните зборови секогаш гласат: ќе се сеќаваме на нив засекогаш!
Мислам на Тоше, Бранко Ѓорчев, на сосетката од спротива која не ја ни познавав. Ќе се сетам на баба, дедо.